Για το ομαδικό πνεύμα που επικρατεί στις τάξεις της ελληνικής ενόργανης γυμναστικής, για τους στόχους του στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Καναδά, αλλά και για την ανάγκη των ταλαντούχων αθλητών της Εθνικής να στηριχθούν περισσότερο από την Πολιτεία, μίλησε ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Μέσα σε 1,5 χρόνο τέσσερις διαδοχικές προκρίσεις και συμμετοχές σε τελικούς. Μπορεί ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης να ειδικεύεται σε ένα αγώνισμα, όπως αυτό των κρίκων, όπου κυριαρχεί παγκοσμίως η παρουσία του Λευτέρη Πετρούνια, όμως ήδη έχει αρχίσει να διαγράφει τη δική του διαδρομή στην ενόργανη γυμναστική. Ήταν 6ος στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ανάντια στην Πορτογαλία, 5ος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Μπακού, 5ος στο Τσάλεντζ Καπ του Παρισιού και το πιο σημαντικό, 6ος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Κλουζ, τον περασμένο Απρίλιο στη Ρουμανία. Ο αθλητής του Γιώργου Αγγέλου είναι ο μοναδικός Έλληνας γυμναστής, πέρα από τον Πετρούνια, που μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο Ντε Τζανέιρο, καταφέρνει να προκρίνεται συνεχώς σε τελικούς οργάνων σε όλες τις διοργανώσεις.
Τώρα, στα 25του χρόνια, ήρθε η στιγμή να πάρει το «βάπτισμα πυρός» και σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αυτό του Μόντρεαλ, που αρχίζει τη Δευτέρα και θα ολοκληρωθεί την άλλη Κυριακή. Η μεγαλύτερη διοργάνωση που θα λάβει μέρος στη μέχρι τώρα καριέρα του.
– Πώς αντιμετωπίζεις αυτή την πρώτη συμμετοχή σου σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
«Ήρεμα. Δεν ξέρω πώς θα είναι και τι με περιμένει, δεν έχω ανάλογη εμπειρία. Αυτό που θέλω είναι να κάνω ένα καλό πρόγραμμα. Άλλαξα λίγο το πρόγραμμά μου σε σχέση με αυτό του Παρισιού. Η αξία είναι ίδια, αλλά η άσκηση είναι τέτοια ώστε να με βοηθήσει περισσότερο στην εκτέλεση.
Για εμένα είναι η πρώτη εμφάνιση. Όλο αυτό είναι άγνωστο για εμένα, όμως είμαι ήρεμος. Είναι το πρώτο υπερατλαντικό ταξίδι μου, δεν ξέρω τι θα συναντήσω μέσα στον αγώνα, ποιες θα είναι οι συνθήκες, αν υπάρχει πίεση, όμως ευελπιστώ να είναι ένας αγώνας σαν όλους τους άλλους. Κι έτσι θα προσπαθήσω να το δω».
– Τελευταία είσαι συνεχώς μέσα σε τελικούς. Πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις και σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
«Αυτός είναι ο στόχος. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να τα καταφέρω και αν είναι να έρθει, ήρθε! Δεν θέλω να μιλάω και να λέω πολλά. Είναι δύσκολος αγώνας και ίσως τον κάνει δυσκολότερο το ότι αγωνίζομαι πρώτος-πρώτος, στο πρώτο γκρουπ, στις 10 το πρωί της Δευτέρας. Συνήθως δεν είναι καλό αυτό, λένε ότι οι κριτές στο ξεκίνημα της ημέρας δεν είναι και τόσο θετικοί απέναντι στους αθλητές, είναι περισσότερο αυστηροί, ιδιαίτερα αν δεν τους γνωρίζουν και δεν έχουν συνηθίσει να τους βλέπουν, όμως δεν θέλω να τα σκέφτομαι αυτά. Δεν με απασχολεί κιόλας. Αυτό που θέλω είναι να κάνω ένα καλό πρόγραμμα, να πατήσω γερά στην έξοδο και όλα τα άλλα θα έρθουν».
-Υπήρξαν στιγμές στη διαδρομή σου που να ένιωσες ότι θέλεις να τα παρατήσεις;
«Ναι, είχα αποχή τριών χρόνων, είναι μεγάλη ιστορία. Θεωρώ ότι η εφηβεία ενός αθλητή είναι μια δύσκολη εποχή για τον ίδιο. Δεν ξέρει τι να διαλέξει… Βλέπει τους συνομήλικούς του και ο ίδιος θυσιάζει πολλά και αναρωτιέται αν αξίζουν αυτές οι θυσίες. Δεν ξέρει αν στο τέλος τα καταφέρει να κάνει αυτό που ονειρεύεται, δεν ξέρει ακόμη τι καριέρα μπορεί να έχει. Είναι το διάβασμα, το Πανεπιστήμιο, είναι πολλά… Νιώθει λίγο χαμένος σε όλα αυτά. Όμως σε ό,τι αφορά εμένα, δεν θέλω να τα λέω, δεν θέλω να γκρινιάζω. Αυτό που θέλω είναι να είμαι καλά, να είμαι υγιής και να πηγαίνει καλά ο αγώνας. Αυτό μετράει».
– Ίσως σε αυτή τη φάση που λες, να χρειάζεται ο έφηβος αθλητής μια επιπλέον στήριξη.
«Σίγουρα. Υπάρχουν και απογοητεύσεις και θέλεις στήριξη από παντού. Από το περιβάλλον σου, από την οικογένεια, από τον προπονητή, από την Ομοσπονδία».
– Ίσως το ακούς συχνά, αλλά κάπου είναι και λογικό να σε ρωτάνε συνεχώς για το ότι αγωνίζεσαι στους κρίκους, δηλαδή εκεί όπου υπάρχει και ο Λευτέρης Πετρούνιας. Πώς λειτουργεί σε σένα αυτό;
«Λειτουργεί θετικά και το εννοώ. Είμαστε πολλά χρόνια μαζί, δουλεύουμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια, βοηθάμε συνεχώς ο ένας τον άλλο. Είναι σπουδαίο να δουλεύεις μαζί με τον κορυφαίο, γιατί σε ανεβάζει σε στάνταρ πολύ υψηλής προπόνησης. Αναλογιστείτε αυτό… Βλέπεις συνεχώς και κάθε μέρα τον κορυφαίο! Δηλαδή, αυτό που άλλοι αθλητές στον κόσμο, περιμένουν μια διεθνή διοργάνωση για να το δουν και να αγωνιστούν μαζί του, εσύ το βλέπεις και το συναγωνίζεσαι κάθε μέρα. Σε βοηθά σε όλα τα επίπεδα, στην ψυχολογία, στη διαχείριση του αγώνα, του προγράμματος, στη βελτίωση, σε όλα! Ό,τι και να πω πάνω σε αυτό, είναι πραγματικότητα».
– Είναι γεγονός πως η εντύπωση που δίνετε τα παιδιά της ενόργανης γυμναστικής, είναι ότι πάνω απ? όλα είστε όλοι μαζί μια ομάδα. Αυτό βγάζετε προς τα έξω. Ισχύει;
«Ισχύει στον απόλυτο βαθμό. Είναι ακριβώς έτσι. Είμαστε μια δεμένη ομάδα. Και έχει την εξήγησή του. Όλα αυτά τα παιδιά μεγαλώσαμε μαζί, πήγαμε στο ίδιο σχολείο, μείναμε στην ίδια εστία, ίδιες συνθήκες, ίδιοι προπονητές, οπότε έγιναν κοινές οι αγωνίες, οι ανησυχίες, κοινή η προσπάθεια, οι ελπίδες, τα όνειρα, οι χαρές, αλλά και οι απογοητεύσεις. Είμαστε τόσα χρόνια μαζί, υπάρχει αγάπη, φιλία, χαρά στις επιτυχίες του άλλου. Πραγματικά είμαστε μια ομάδα».
– Ως ομάδα λοιπόν, από την Ομοσπονδία έχετε κάποιο παράπονο; Είναι κοντά σας; Σας βοηθάει;
«Είναι διαρκώς κοντά μας και μας βοηθάει, όσο μπορεί φυσικά. Γνωρίζουμε όλοι πως είναι πολύ δύσκολες οι συνθήκες για τη χώρα μας, να μην τα λέμε συνεχώς αυτά. Όμως χρειαζόμαστε αγώνες, μας λείπουν οι αγώνες. Και αυτό πρέπει να το σκεφτεί η Πολιτεία και να βοηθήσει. Δείτε εμένα… Είμαι 25 ετών κι έχω κάνει μόνο έξι διεθνείς αγώνες. Το φαντάζεστε;… Έκανα έναν αγώνα σε μικρή ηλικία και τους άλλους πέντε αγώνες, τώρα κολλητά. Χρειαζόμαστε αγώνες».
– Ναι, θυμάμαι και τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας, τον κ. Βασιλειάδη, που επιστρέφοντας τον Απρίλιο από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, σε αυτό ακριβώς είχε εστιάσει. Πώς χρειάζονται να γίνουν και στην Ελλάδα αγώνες ενόργανης γυμναστικής, για να βοηθηθούν οι αθλητές και πως πρέπει η Πολιτεία να βοηθήσει, γιατί δεν είναι και κάτι εξωπραγματικό. Αν λοιπόν ζητούσες κάτι από την Πολιτεία, θα ήταν αυτό;
«Ναι, να βοηθήσει στο να μετέχουμε σε αγώνες. Να μπορέσουν επιτέλους να γίνουν διεθνείς αγώνες ενόργανης γυμναστικής και στην Ελλάδα, που τόσες επιτυχίες έχει σε αυτό το άθλημα».
