Το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής έχει τελειώσει για τους εφήβους, οι τρεις Έλληνες φιναλίστ των τελικών οργάνων (Λευτέρης Κοσμίδης, Σταύρος Κέκελος, Λευτέρης Πετρούνιας) έχουν ηρεμήσει και κυρίως η ένταση του αγώνα αποτελεί παρελθόν από τα πρόσωπά τους. Προσπαθούν να βρουν και πάλι τα χαμόγελά τους μοιράζοντας αυτόγραφα και βγάζοντας φωτογραφίες με νεαρές θαυμάστριες…
Ο Κοσμίδης στο πρώτο (και τελευταίο του) μετάλλιο σε επίπεδο εφήβων, ξάφνιασε τους μη γνωρίζοντες με την ωριμότητα και την ψυχραιμία του: «Είμαι χαρούμενος γιατί πήρα το μετάλλιο που είχα χάσει στον Βόλο πριν από δύο χρόνια, όταν είχα τερματίσει τέταρτος στο έδαφος. Τότε είχα πει ότι άνοιξα την πόρτα για το επόμενο τουρνουά, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Περίμενα την 1η θέση, αυτός ήταν άλλωστε και ο λόγος που ήρθα εδώ. Από εδώ και πέρα, αρχίζει μία άλλη εποχή. Περνάω στους άνδρες, με ξέρουν και τους γνωρίζω καλά. Στόχος μου δεν είναι άλλος από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012, το μεγάλο όνειρο κάθε αθλητή. Και βέβαια να γίνομαι καλύτερος στο έδαφος, που είναι και το καλύτερό μου όργανο. Τα μετάλλια και οι διακρίσεις είναι ένας τρόπος ανταμοιβής για τις θυσίες ή καλύτερα για την προπόνηση που κάνουμε όλο το χρόνο».
Ο Κέκελος, πλήρωσε την απειρία του από τις μεγάλες αναμετρήσεις καθώς ουσιαστικά οι τελικοί του σε έδαφος και άλμα ήταν οι πρώτοι στην καριέρα του σε τέτοιο επίπεδο. «Τα πήγα αρκετά καλά, ήθελα το κάτι παραπάνω, αλλά τα πόδια μου ήταν πιασμένα. Δεν είχα άγχος, αλλά κάθε τελικός έχει τις καλές και τις κακές του στιγμές. Ηξερα τι έπρεπε να κάνω, ωστόσο στο έδαφος έπεσα στην πρώτη διαγώνιο. Προσπάθησα να το ξεχάσω, να το αφήσω πίσω μου, αλλά δεν φάνηκε αυτό στο αποτέλεσμα. Στο άλμα έκανα τρία βήματα πίσω, κι εκεί όλα τελείωσαν. Από εδώ και πέρα, στόχος μου είναι να μπω στην Εθνική ανδρών».
Ο τρίτος της παρέας των τελικών, ο Λευτέρης Πετρούνιας, ήταν ο πιο απογοητευμένος. Ίσως γιατί είχε βάλει περισσότερη πίεση στον εαυτό του απ’ όση άντεχε. Αλλωστε έρχονταν μετά από τρία χρόνια απουσίας και ήθελε όσο τίποτα το μετάλλιο. Όμως η θέληση δεν έφτασε. «Είμαι απογοητευμένος κυρίως από τον εαυτό μου. Με ικανοποιεί το γεγονός ότι έφτασα έως εδώ. Μπορούσα να πετύχω το κάτι παραπάνω, όμως τα χέρια μου δεν άντεξαν. Ίσως δεν έπρεπε να βάλω εκείνη την άσκηση. Δεν πειράζει».
Τι λένε όμως και οι δύο προπονητές τους, οι Γιώργος Αγγέλου και Καλίν Ζάρο, που βιώνουν καθημερινά τα προβλήματα των αθλητών τους; Ο Γιώργος Αγγέλου αναφερόμενος στον Κοσμίδη τονίζει: «Είμαι ευχαριστημένος. Περιμέναμε αυτό το μετάλλιο μετά την ατυχία του Βόλου, το οποίο δικαιούταν με βάση την πορεία του τα δύο αυτά χρόνια. Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον γιατρό της ομοσπονδίας, κ. Παξινό, που μας βοήθησε τους δύο τελευταίους μήνες καθώς υπήρχαν προβλήματα με τα γόνατα του Λευτέρη. Πρόκειται για έναν αθλητή που έχει την εμπειρία να κερδίζει τους μεγάλους αγώνες και το έδειξε με την εμφάνισή του αυτή».
Οσο για τον Κέκελο, ο κ. Αγγέλου, υπογράμμισε: «Η συμμετοχή στους τελικούς είναι από μόνη της μεγάλη υπόθεση. Μπορούσε το μετάλλιο, αλλά σε έναν τελικό όλα είναι ανοιχτά και τα όποια λάθη και η πίεση μετρούν».
Ο προπονητής του Πετρούνια, Καλίν Ζάρο, δεν μπορούσε παρά να είναι ευχαριστημένος από την επιστροφή του 18χρονου σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Αυτό άλλωστε ήταν και το πρώτο στοίχημα. «Πώς να μην είμαι ευχαριστημένος, όταν μετά από τρία χρόνια απουσίας δίνει και πάλι το παρών. Δούλεψε σκληρά, αλλά τον λύγισε η κούραση. Είναι όμως πολεμιστής και δεν θα το βάλει κάτω αυτό το αποτέλεσμα. Η 7η θέση σε έναν τελικό οργάνων είναι πάντα τιμητική».
Τέλος, ο πατέρας, του Κοσμίδη και ομοσπονδιακός τεχνικός, Θανάσης Κοσμίδης, δεν μπορεί παρά να βγάλει και το μικρό του παράπονο ως γονιός: «Είμαι ευχαριστημένος για την προσπάθεια του γιου μου αλλά και των άλλων αθλητών. Είναι τυχερός, γιατί είναι σε καλά χέρια, που δουλεύουν ώστε να γίνει καλύτερος».
